Erakusleihoan soineko bat dago. Kolore hori psikopaten eta “Zaindaria sekale artean” liburua gustatzen zaion jendearen gustukoena dela esaten dute. Baina kasua ez da. Nire kolorerik gustukoena da. Eta hori nire soinekorik gustukoena da.

Joan den urteko apirila aldean ipini zuten, berehala arreta deitu zidan. Belarrean eserita nengoen, “boutique”aren aurrean, Serrati entzuten ari. Itsutu egin ninduen. Ez nuen besterik ikusi, soinekoak gauza guztiak irudikatu zituen. Mahuken eta soinaren ehungintzarako lihoa, marinel korapiloa zuen soka bular azpian.

Quizás porque mi niñez

sigue jugando en tu playa

y escondido tras las cañas

duerme mi primer amor,

llevo tu luz y tu olor

por donde quiera que vaya,

y amontonado en tu arena

guardo amor, juegos y penas.

Distantzia laburtu eta bukaeran ia leihate beiradunean isuri nintzen.

Soineko hori ni zen, ni bera nintzen.

Bera agertu eta gero arratsaldero dendaren aurrean paratzen ohi nintzen. Argia hirurak eta bost eta erdiak bitarte ezin hobea zen, kristala beti garbia zegoen. Soineko biribilerako erakusleiho biribila zen.

Ekaineko egun batean -gure bi hilabeteko urtemugan- bera bisitatzera joan nintzen, beste edozein momentutan bezala. Bera ez zegoela ikusterakoan eztarrian korapiloa sortu zitzaidan, baina ez nion joateari utzi.

Gaur berriro inguratu naiz, urtebete beranduago. Berriro ere beira-aras hartako erdian ipini dute, antzinatik ekarririko garaikur bezala. Oraingoan idolatratu ohi dut, baina bera ene soinean. Ez nion berriro alde egiten utziko.

Ay, si un día para mi mal

viene a buscarme la parca,

empujad al mar mi barca

con un levante otoñal

y dejad que el temporal

desguace sus alas blancas.

Y a mí enterradme sin duelo

entre la playa y el cielo…