Leiho batek mugatutako koadroa

mundu oso bat delakoan,

gurpilen gainean bizitza

erosoagoa dela sinetsi nahian,

kristalaz bestaldean eraikiriko paisana jendetsuak

zinez paisaiak direlako ustean,

aurrekoaren besaulkiaren eta nire arteko espazio itogarriak

nire pentsamendu oro itoko duen beldurrez,

besteren baten gidaritzapean ibiltzea

menpekoa ala bideratua izatea den zalantzan

nago

noa

nabil.

Bizi naiz.

Autobuseko leihoak bizitzaren eskaparatea

erakusten didanetan,

bizitza martxan jarri denetik badoala

sentitzen dudanetan,

galde-ikurrak marrazten dira

beirateko bizitza honetan,

zalantzak, beldurrak, gogoetak…

datozkit gogora,

orain arte goitik behera

eraikiriko bizitza hau

hasperen batez

eraisten dutenak.

Ez dakit ni noan haiengana

edo haiek nigana,

badakit topo egiten dugula

elkarren koxka, oztopo bihurturik,

elkarri norbere bidea itxirik

elkar gainditu ezean,

errealitateak beldurra,

beldurrak errealitatea,

bizitzak ni,

nik bizitza.

Mundu lau bat dakusat

gailurrik eta zulorik bakoa,

mundu ikaragarri bat

hain handi den gizakiak

bere itzal bihurtu duena,

parkeko harlauza baten erdian hazitako zuhaitzak

natural itxura ematen dion mundua.

Leihopetik mundu iheskor bat dakusat

atzean uzten dugula iruditu arren,

aurretik garamatzana.