Mairuk zolutan bizitzen emen-tzin.

Ordun lañoik etzen ikusko noski, ta bein batin laño polipat agertu men-tzen zerun ta denak arrittuta geldittu men-tzin.

Attona zar-tzar bat baimen-tzuten, aspalditan itsu zona, ta lañuk zer esan nahi zun artxek jakingo zula-ta, zoloko txoko batin zon tokitik artu ta atarira argita atea men-tzuten. Itsua nola baitzen, basora jon ta pago-urkullukin beiyak ereki men-tzizkaten.

Attona xarrak lañua kusita, “gaztiak -esan emen-tzun- gaztiak, gure denbora jon duk: Jesus mundura jayo duk eta gu galduk gattuk”.

Ori san-ta denak kuzkur-kuzkur zolun sartu ta, akabo, ez men-tzin geyo sekulan atea.

Orretik esaten ziun askotan attonak zerbaiten trabatu-ta eroitzen giñanin: “Mairuai bezela pago-urkulluakin beiyak zaldu berko te-izkitzuteu?”.