Pedro Iturria naiz, Iruñeko farmazialaria. Urriaren erdialdera, goiz batean, Karrikiri-ko Ondarru adiskidea farmaziara etorri zitzaidan. Esan zidan Unai Elorriagak idatzitako liburu berri bat aurki izango zutela liburudendetan. Oso ongi!, esan nion. Ondarruk, bada, sakelatik mugikorra atera zuen eta liburuaren azala eta kontrazala erakutsi zizkidan. Azalean, izenburua: Iturria. Hara! Kontrazalekoa irakurtzen hasi nintzen: Pedro Iturriak obsesio bat dauka: ipuin itxurako testuak idazten ditu. Ez dakigu jatorriz zer hizkuntzatan … Ezin nuen sinetsi. Pertsonaia nagusia, Pedro Iturria. Ez da izango! Aldamenean Ondarru, barrez.
Liburua berehala erosi nuen. Poliki-poliki hasi nintzen irakurtzen. Barrenak esaten zidan Unairi bi hitz idatzi behar nizkiola eta, duela hiru urte eta erdi, nik argitaraturiko Euskarari gorazarrea (Denonartean argitaletxea) liburua bidali behar niola. Susa argitaletxera deitu, gertatzen zena azaldu, eta Unairen helbidea eman zidaten.
Nire eskutitza jaso zuenean, Unai ere, nonbait, erabat harritu zen. E-mailez oso mezu polita bidali zidan: “Pedro Iturria existitzen da, eta gainera idazten du. Iruñako botikari bat omen da!” esaten zuen.
Azaroaren 26an, Unai Iruñera etorri zen liburuaren aurkezpena egitera, Karrikiri Elkartera, hain zuzen. Egun horretan elkar ezagutu genuen. Besarkada handi bat elkarri eman genion. Ekitaldiaren aurkezle bikaina, beste adiskide bat izan zen: Ines Castiella. Karrikirira bertaratu ginenok oso gustura izan ginen liburuaren inguruan, Unairekin solasean. Idazle handia izateaz gain, oso mutil jatorra da Unai.
Unai Elorriagak, bada, euskara guztiz aberats eta ederrean, liburu aparta idatzi du. Hamar ipuinek osatzen dute liburua. Ipuinak liburuaren ardatza dira. Erabat desberdinak bata bestearekiko. Oso bitxiak. Harrapatzen zaituzte. Zer pentsatu ematen dizute. Desberdinak direla esan dut, baina guztietan modu batera edo bestera heriotza agertzen da. Ipuina irakurtzen hasi eta irrikan zaude nola bukatuko den jakiteko. Arreta une oro mantentzen dute.
Soro Barturenek eta Erromanek lotzen dituzte ipuinak. Europan zehar dabiltza ipuinen egilea den Pedro Iturriaren bila. Honek herrialde desberdinetan argitaratzen ditu: Txekian txekieraz, Danimarkan danieraz, Hungarian hungarieraz… bi ipuin herrialde bakoitzean. Soro eta Erroman herrialde horietara joaten dira Iturriaren atzetik. Harrapatzea, ordea, zaila dute.
Betiko lagunak dira Soro eta Erroman. Hirurogeita hemeretzi urte dituzte. Erroman, Soro baino hilabete bat lehenago jaio zen. Horien amak ere lagunak ziren. Soro, Inglaterran ikasten egon zen urteak izan ezik, beti elkarrekin ibili dira. Sorok Pedro Iturria Ingalaterran ezagutu zuen, ingeniaritza ikasketak egiten. Biak ingeniariak eta euskaldunak dira. Sorok dirutza handia egin du. Oso gaixo dago, bestalde. Ikasketak bukatu zutenean, Pedro Iturria Ingalaterran geratu zen. Orduz geroztik Barturenek ez du Iturria ikusi.
Leire Barturen, Sororen alabak, Euskal Herritik, Iturriak non argitaratzen duen esaten die. Zein herrialdetan argitaratzen duen, hara joaten dira. Leirek ere ipuinen itzutzaileak topatzen ditu eta Sorok kontratatzen ditu: Joseba Azurza, Eszter Nagy… Haiekin ipuinen iruzkinak egiten ditu. Iruzkin apartak, gogoeta sakonak. Sorok ere zorakeriak, gauza xelebreak egiten ditu.
Liburu sakona, ederra, atsegina. Eta adiskidetasunari kanta bat ere bai. Zahartzaroan ametsei eta ilusioei eustea ze gauza ederra den. Etsi gabe. Sorok eta Erromanek egiten duten bezala.
Eta liburuaren bukaera? Bukaera… ez dut kontatuko, noski. Liburu zoragarria, aparta, maisulana.
Pedro Iturria
Estafeta kaleko botikaria. Iruñea