Orain dela aste batzuk, bat-batean, eskuko telefonoan dei bat izan nuen; zenbakia ezezaguna zen niretzat, baina Gipuzkoatik egina zegoenez gero, beti bezain animotsu edo gehiago erantzun nuen euskaraz <honek euskaraz seguru jakinen du>, pentsatu nuen: <Bai, esan!>, mintzatu nintzen. <Le llamo de Euskaltel, ¿puede decirme su nombre?>, galdetu zidan emakumezko batek, kanpoko azentuarekin. <Barkatu! Euskaltel esan didazu? Gipuzkoatik ari zara?>, nik, zalantzan, gaizki ulertu niolakoan, eta, orduantxe bertantxe telefonoa eskegi zidan. Ni duda-mudan gelditu nintzen, oker ulertu nuela pentsatuta; emaztearekin ere iruzkina egin nuen, gertaera xelebre hari buruz. Dena den, aitortu behar dut susmo txarra hartuta geratu nintzela.

Egunak eta asteak aurrera joan ziren, besterik gabe, halako batean, beste dei bat jaso nuen arte, leku beretik, hau da, Gipuzkoatik. <Bai, esan!>, eskatu nion nik, beti bezala, berriz ere. <¡Buenos días! Le llamo de Euskaltel. Quería hacerle una oferta…>, eta, berriro ere, kanpoko azentua zeukan emakumezko baten ahotsa entzun nuen. <Euskaltel esan didazu?>, nik, ziurtatzeagatik. <Lo siento, no sé euskera. Perdone las molestias y que tenga usted buen día>, eta, hori esanda, beste behin ere telefono-deia eten egin zidan.

Hori guztia ikusita eta entzunda, honako iruzkin eta galdera hauek egiten ditut publikoki: nik ez dut deus ere erdaldunen aurka, baina hori al da Euskaltelek (erne!, “EUSKAL”) euskaldunokin daukan sentiberatasuna? Ezin al du jarri langile euskaldunik, publikoaren aurrean jarduteko?; hain zaila al da? Edo, agian, Euskaltelek ez ote du jotzen Nafarroa Garaia Euskal Herrikotzat? Berak jakinen du, baina gauza bat behintzat argi eta garbi izan dezala Euskaltel galant horrek, alegia, ni ez nauela limurtuko, ez eta konkistatuko ere, espainieraren marroarekin.

Argi gelditu al zaizu, “Erdaltel” kutuna? Bueno, ba, hurrengoa arte!