Lau urterekin, haurra nintzelarik,

ume zintzoa, ilusioz beterik,

ikasle txukuna agertu nahirik

eskolan sartu nintzen, lotsa berria sorturik.

 

Lehen egunean burasoek utzi ondoren,

negarrak luzeak dira isurtzen,

ezezagun mundu batean sartzen,

abandonatua, galdua sentitzen.

 

Orduan dira dudak sortzen,

inguru arrotza agertzen,

frantsesa dute erabiltzen,

eta nik Euskara baizik mintzatzen.

 

Serorak, bihotz onekoak baitira,

etxera igorri naute frantsesa ikastera,

burasoei manatuz, behar dena egitea,

frantsesa baita hemengo hizkuntza.

 

Hiru hilabete pasata, bi hitz ikasita,

berriro itzuli naiz herriko eskolara,

“bonjour ma Sœur’ egunero erran eta,

Euskaraz ezin baita gehiago mintza.

 

Ez nakien orduan zergatik,

bi aldiz ihes egin nuen eskolatik,

lasterka etxera sartu nahirik,

hain haur ttipia nintzelarik.

 

Serora batek ahal du

haur ttipi bati hizkuntza kendu?

Beste arrotz bat inposatu?

Ezin izan dut hori onartu.

 

Burasoek emandako hizkuntza

etxean ikasitako mintzaira,

ezin da bihotzetik atera,

gure barnean betiko kokatua da.

Eroritako zuhaitzetik orok egur

.

Zuhaitzak erortzen dira,

eta berriro xutitzen dira.

Lurrean etzaten dira,

eta berriro pizten dira.

Euskara zuhaitza bezala 

beti bizirik egonen da.