Azken garai hauetan, euskaldun arrunten artean, bolo-bolo entzuten da, behin eta berriz, euskaraz, <KILOMETRO ZERO> adierazpidea, normaltasun osoz, horrela, besterik gabe, guztiz ongi balego bezala eta inortxo batere harritu gaberik; eman lezake, era horretan esan dela betidanik, eta esaldia eratzeko modua erabat egokia dela, baina, uste dut ezetz, Euskaltzaindiaren Hiztegian, behintzat, honelaxe jartzen du, alegia, <Zero kilometrora hurbildu ziren> eta abar, eta abar; nahi duenak, ikus ditzala adibide gehiago. Baina, euskaldunok zergatik iritsi ote gara normalizatzera eta naturalizatzera gauza anormal eta ez natural horiek?

Uste dut, erantzuna oso-oso erraza dela: “Zer ikusi, hura ikasi” eta “Zer entzun, hura erantzun”; horra hor erantzun xumea bezain erreal eta latza! Esate baterako, ETB1en eta Euskadi Irratian, besteak beste, Kaikuren propaganda negargarri horren bonbardaketa lotsa-emangarriarekin, egunero-egunero egiten ari dira euskararen aurkako pedagogia txarra bezain aspergarria: KILOMETRO ZERO. Gero, nonahi eta noiznahi, imitatzaile fin, leial eta onak sortzen dira, barrengorriak bezala, beren buruei inolako zalantza-galderarik egin gabe, eta, mota hauen antzeko gauzak esaten eta idazten dituzte: <KILOMETRO ZEROKO produktuak ekoizten ditugu>; <KILOMETRO ZEROKO ekoizkinak saltzen ditugu> eta abar, eta abar; pentsatzen eta hausnartzen ez duten izakiek bezalaxe.

Eta hauxe da, nire uste ‘maskalean’, sarritan gertatzen dena gure hizkuntza higatuarekin, hau da, bi arratoi erraldoiren artean, marraskatzen ari direla bi aldeetatik; Patxi Larraintzar Anduezak aspaldian idatzi zuen antzerkian bezala-bezalaxe: “Utrimque Roditur”.

Ez bagara azkar eta erabat esnatzen, barne-muinetaraino marruskatuko gaituzte; erne, beraz!