Ilunalde fresko-fresko batetan

airatu nintzen hegalak zabalduta,

orekan segituz haizeen bidea,

ilargi dirdiratsu baten behean.

Pentze eta lore ederren artean

gogotik hegalka ari nintzenean,

izar ezti bat irriño ezpainetan,

agertu zautan zeruaren erdian.

Zoin ederra zinen, lerden ta amultsua,

maitatu zintudan bertan berehala,

amodiozko saretan kateaz lotua,

uste nuen ezin zela gehi(ag)o gerta.

Zeru ilun handi zabal honetan

sartu nahi nuen pulunpa batean,

izar ederrari hurbildu nahian,

hatsa eta indarra nituen eskasean.

Bainan urrundu zait izartegian,

egunsenti beroa agertu zenean,

iduzki izpi goxoak ateratzean,

ez nuen gehiago neure aurrean.

Amodioa galduz, nigarra begian,

ezin kontsolatuz bihotza odoletan.

Zaitut betirako neure barrenean,

adio izarra! maitatu duten gau hartan.