Xabier Lete (1978)

Adiskide bat bazen
benetan bihotzbera
poesiaren hegoek
sentimentuzko bertsoek
antzaldatzenzutena.

Plazetako kantari
bakardadez josia
hitzen lihoa iruten
bere barnean irauten
oinazez ikasia…ikasia

Non hago, zer larretan
Urepeleko artzaina
mendi hegaletan gora
oriotzapenen geroa
ihesetan joan hintzana (bis)

Hesia urraturik
libratu huen kanta
lotura guztietatik
gorputzaren mugetatik
aske sentitu nahirik
Azken hatsa huela
bertsorik sakonena
inoiz esan ezin diren
estalitako hegien oihurik bortitzena… bortitzena

Non hago….